તા ૪ નવેમ્બર, ૧૯૮૮ના રોજ ડૉ. સી. ટી. ચુડગરસાહેબના નિવાસથાન ‘સોરાબ હાઉસ’માંથી મેં ડૉક્ટરસાહેબની ભાવભીની વિદાય લીધી. આંખમાં હર્ષનાં આંસુ સાથે મને ભેટીને લોકસાહિત્યના એ ચાહક સ્વજને પ્રવાસની શુભેચ્છા પાઠવી. હું સહાર એરપોર્ટ પહોંચ્યો. એરપોર્ટ પરની જરૂરી વિધિ પૂરી કરી, વિમાનમાં ગોઠવાયો. ચારસોની કેપેસિટીનું, જમ્બોેજેટ વિમાન ‘હિમાલય’માં અમે માત્ર પંચોતેર જ પેસેન્જર હતા. મુંબઈ-લંડનની શરૂ થયેલી ફ્લાઈટની આ પ્રથમ ફ્લાઈટ હતી, જ્યાં જુઓ ત્યાં જગ્યા હતી. ઘરધણીએ વધુ રાંધ્યું હોય અને મહેમાન જાનમાં ઓછા આવે ત્યારે વેવાઈ જેમ આગ્રહ કરી કરીને ખવરાવે તેમ એરહોસ્ટેસો આગ્રહ કરતી હતી.
મારા મિત્ર મથુરના મોટા ભાઈ ચતુરનાં લગ્નમાં પણ આમ જ થયેલું. જાનમાં માત્ર દસ જણ જ ગયેલા. મથુરના પિતા પીતામ્બર બાપા અતિ લોભી પ્રકૃતિના. કોઈને કીધું જ નહીં. માત્ર ઘરના જ માણસો ગયેલા. વેવાઈ વ્રજલાલનું ખોરડું ગામમાં ખાનદાન ગણાતું. તેમને થયું બીજા કદાચ સ્પેશ્યલ બસમાં આવવાના હશે. વ્રજલાલે પીતામ્બર બાપાને પૂછ્યું, ‘બીજા જાનૈયાઓ ક્યાં છે?’ પીતામ્બર બાપા કહે, ‘જે ગણો ઈ આ દસ છે. ગામમાં રોગચાળાની જેમ લગનગાળો ફાટી નીકળ્યો છે. તે આટલા તો માંડ જડ્યા. આ વરરાજાને પરાણે સમજાવીને લાવ્યા છીએ. નહીંતર એ પણ એના ભાઈબંધનાં લગ્નમાં જાવાનો હતો.’
વેવાઈ ડાહ્યા માણસ.ખાનગીમાં સૌને જણાવ્યું કે, ‘વાત બહાર જાય નહીં. પણ ત્યાં અમંગળ પ્રસંગ બની ગયો છે. એટલે બાકીના જાનૈયા નથી આવ્યા. લગ્નનું મૂરત સાચવી લેવા આટલા જ આવ્યા છે.’ તે દિવસે અમને રાતે વેવાઈએ પરાણે જમાડ્યા હતા. એ જ રીતે આજે એરહોસ્ટેસ બહેન આગ્રહ કરી રહી હતી.
કરસનકાકા મારા હમસફર હતા. અસલ ચરોતરના ખેડૂત. સાવ દેશી માણસ માત્ર ધોતિયું અને ઝભ્ભો પહેરેલાં. સામાનમાં માત્ર બગલથેલો, મને ઊંડેઊંડે થોડો અહં ખરો કે હું એકલો લંડન જઈ રહ્યો છું. એમાં કરસનકાકાએ મને પૂછ્યું, ‘તમે ભણેલા છો?’ તેમના પ્રશ્ર્નથી મારી અહંની પ્રતિમા માથે એક આઘાત થયો. મેં કહ્યું ‘હા, ગ્રેજ્યુએટ છું.’ કરસનકાકા કહે, ‘લ્યો વાંચો ટિકિટ’.
મેં વાંચ્યું અને ઠરી ગયો. કરસનકાકા લોસ એન્જલસ જઈ રહ્યા હતા. જમવાની ડિશો આવી. અમે સારી રીતે જમ્યા. જમીને નિરાંતે વાર્તાએ વળગ્યા. કરસનકાકાને વાતો કરવાનો ભારે શોખ, પરંતુ વચ્ચેવચ્ચે બંને બાજુની બારીઓમાં જઈને બહાર જોવા પ્રયત્ન કરતા. મેં આનું કારણ પૂછ્યુું ત્યારે ફ્લાઈટ શરૂ થયા બાદ એક કલાક પછી તેમણે પૂછ્યું, ‘આ હેંડે છે કે ઊભું છે?’ ખરેખર વિમાન એવું સ્થિર અને એકધારી ગતિએ ઊડતું હતું કે બેસનારને ખબર જ ન પડે. કરસનકાકાને મેં જણાવ્યું કે ‘આ વિમાન એક કલાકથી ઊડે છે. અને એ પણ કલાકના એક હજાર કિલોમીટરની ઝડપે ઊડે છે.’ કરસનકાકા મૂંઝાઈ ગયા. તેમને ગતિ વધુ લાગી. તેમણે કહ્યું, ‘તે જરા કો’ને ધીમું હલાવે. આપણે ક્યાં ઉતાવળ છે.’ હજી એમને શંકા હતી કે વિમાન ઊભું છે. એટલે તેમણે પૂછ્યું. ‘તમે કહો છો તેમ હેંડ્યું હોય તો આમ ઊંચુંનીચું કેમ નથી થાતું?’ મે ંકહ્યું, ‘ઊંચુનીચું કરીને શું કરવું છે? એમ થાય તો નહીં સારું. આ હંડે છે એ જ બરાબર છે.’
વિઝા માટે આખો દિવસ રઝળપાટમાં રોકાયો હોવાથી, લાંબા પ્રવાસની છેલ્લી તૈયારીઓમાં આખો દિવસ અને રાત્રિના પણ કામ કરીકરીને હું થાકી ગયો હતો. વિમાનમાં જગ્યા તો પુષ્કળ હતી. ફળિયામાં ખાટલો ઢાળીને મે’માન સૂઈ જાય એમ અમે ચાર સીટના વચલા હાથા ઊંચા કરી એક સીટ બનાવી. હું અને કરસનકાકા અમારી જગ્યાએ સૂઈ ગયા. ઠંડી લાગતી હતી. અમારી મુશ્કેલી સમજીને ભલી એરહોસ્ટેસ બહેન મને અને કરસનકાકાને એક એક બ્લેન્કેટ ઓઢાડી ગઈ. કરસનકાકા મને કહે, ‘સવારના આ પાછું તો નહીં લઈ લેને?’ મેં કહ્યું, ‘સવારની વાત સવારે અત્યારે સૂઈ જાવ.’ આખા દિવસના થાકને લીધે મને ઘસઘસાટ ઊંઘ આવી ગઈ. સવારે મારો પગ કોઈ પકડીને હલાવતું હોય તેમ લાગ્યું એટલે હું ઊઠી ગયો. જોયું તો એક બાળક મારો પગ પકડીને હલાવતું હતું. ઘણું તંદુરસ્ત અને નટખટ હતું. હું તેની સામું જોઈ હસ્યો. તરત જ એક સરદારજીએ આવી મને કહ્યું, ‘માફ, કરના, મુન્ના બડા શરારતી હૈ.’ મેં કહ્યું, ‘કોઈ બાત નહીં. બડા પ્યારા બચ્ચા હૈ.’ સરદારજી તેમના બાળકને લઈ ગયા પછી મેં કરસનકાકાનું બ્લેન્કેટ ખેંચ્યું. એ તરત ઊઠી ગયા. અને આંખો ચોળી ચારે તરફ જોવા લાગ્યા. મેં માન્યું કે હજી સપનું જોતા હોય એમ લાગે છે. મેં પૂછ્યું, ‘સપનું જોતા હતા?’ કરસનકાકા કહે, ‘હા, સપનું આવ્યું, તું?’ મને રસ પડ્યો. મેં પૂછ્યું, ‘શું જોયું સપનામાં?’ કરસનકાકા કહે, ‘ખીલેથી ભૂરી ભેંસ છૂટી ગઈ અને મારું ઓઢવાનું ગોદડું મંડી ચાવવા, એવું સપનું આવ્યું’તું. ચાદર ખેંચાણી ત્યાં આંખ ઊઘડી ગઈ.’ ત્યાં તો ‘આપણે લંડન આવી પહોંચ્યા છીએ. થોડી જ વારમાં આપણું વિમાન હિથરો એરપોર્ટ પર ઊતરશે, પટ્ટા બાંધી લેશો, જગ્યા પરથી ઊઠશો નહીં. બહારનું તાપમાન...’ વગેરે સૂચનાઓ જાહેર થવા લાગી.
હું અને કરસનકાકા પણ તૈયાર થઈ ગયા. કરસનકાકાએ વસવસો રજૂ કર્યો, ‘ગુલાબ ચકરી ના આલી.’ એરહોસ્ટેસે એ સાંભળી લીધું અને જઈને પિપરમીન્ટ લઈ આવી. નાનાં બાળકો પાચીકાનું ગજવું ભરે તેમ કરસનકાકાએ ઝભ્ભાનું ખિસ્સું ભરી લીધું. એરહોસ્ટેસને આ જોઈ હસવું આવ્યું.
મેં અંગ્રેજીમાં એરહોસ્ટેસને પૂછ્યું, ‘તમને કેમ ખબર પડી કે કાકાને પિપરમીન્ટ જોઈએ છે?’ એ બહેને કહ્યું, ‘હું ગુજરાતી જાણું છું.’
હું, હાસ્યકાર કિરીટ વ્યાસ અને તબલા આર્ટિસ્ટ ડાહ્યાભાઈ વાગડિયા વિમાનમાં દુબઈ જઈ રહ્યા હતા. અમે અમારી સીટ પર ગોઠવાયા. પટ્ટા બાંધવાની સૂચના મળી. મેં ડાહ્યાભાઈને સૂચના સમજાવી. ડાહ્યાભાઈએ ગંભીર થઈને કહ્યું, ‘પણ મેં તો લેંઘો પહેર્યો છે.’ મેં કહ્યું, ‘પાટલૂનનો પટ્ટો નહીં, આ સીટના પટ્ટા બાંધવાનું કહે છે.’
મારે પણ પહેલી વાર ગોટાળો થયો હતો. પટ્ટા બાંધવાની સૂચના મળતાં મેં પટ્ટા ગોતવા પ્રયાસ કર્યો તો એક છેડો મારા ડાબા હાથ તરફનો હાથમાં આવ્યો. અને બીજો છેડો મારી પાસેની સીટ પર બેેઠેલા વૃદ્ધનો જમણી બાજુનો છેડો હાથમાં આવ્યો. મેં પટ્ટો બાંધવા આંચકો માર્યો એટલે એ મારા ઉપર પડ્યા. એ મારા પર ગુસ્સે થયા. મેં સોરી સોરી કહી એમને શાંત પાડ્યા. મને મારી મૂર્ખાઈ જોઈ દુ:ખ થયું. ત્યા એક મેડમ ઉપરનું ખાનું ખોલવા મથતાં હતાં, પણ તેમનાથી એ ખૂલ્યું નહીં. તેમણે મારા તરફ જોયું. મેં એમની આંખોમાં અસહાયતાના ભાવો વાંચ્યા. સ્ત્રી-સન્માનની મારી ઉમદા ભાવના જાગી ઊઠી. મને થયું હમસફર હમદર્દ હોવા જોઈએ. હું ઝડપથી ઊભો થયો. પણ ઉત્સાહના અતિરેકમાં એ ભૂલી ગયો કે પટ્ટો બાંધ્યો છે. જેવો ઊભો થયો તેવો જ પાછો પડ્યો. જેણે જોયું એ હસ્યા. એ મેડમ પણ હસ્યાં. અને મેં કોઈને પણ કાંઈ સહાય ન કરવાનું નક્કી કર્યું. ૮૦૦૦ કિ.મી.નું અંતર ૯ કલાક ૧૨ મિનિટમાં પૂરું થયું, અમે લંડન આવી પહોંચ્યા. જરૂરી સૂચનાઓનું પ્રસારણ થવા માંડ્યું. એરક્રૂઝની ચહલ-પહલ વધી ગઈ.
વિમાન ઝડપથી ઊંચાઈ ગુમાવતું જતું હતું. હવે લંડન શહેર પણ જોઈ શકાતું હતું. અમારું વિમાન હિથરો એરપોર્ટ પર ઊતર્યું. હું અને કરસનકાકા જુદા પડ્યા. મેેં એરપોર્ટ પરથી ડૉ દિલીપભાઈ ગઢવીને ફોન કર્યો. તેમણે કહ્યું, ‘વેઈટિંગ પોઈન્ટ પર રાહ જુઓ. જબ્બરભાઈ તમને તેડવા રવાના થાય છે.’ જબ્બરભાઈ આવ્યા અને મળ્યા.
અને અમે હિથરોથી ઈલફર્ડ જવા રવાના થયા. હું ૧૯૮૦માં લંડન આવેલો. આજે ૧૯૮૮માં ફરી આઠ વર્ષે અહીં આવવાની તક મળી. પરિચિત સ્થાનો પાસેથી પસાર થતાં અમે ઈલફર્ડ આવ્યા. ડોક્ટરસાહેબના બંગલે પહોંચ્યા. ગેસ્ટરૂમમાં સામાન મૂક્યો. ઘેર કોઈ નહોતું. મને મૂકી જબ્બરભાઈ રવાના થયા. મેં પથારીમાં લંબાવ્યું અને પડ્યા પડ્યા પ્રવાસની નોંેધ પૂરી કરી.
http://www.bombaysamachar.com/frmStoryShow.aspx?sNo=114932
મારા મિત્ર મથુરના મોટા ભાઈ ચતુરનાં લગ્નમાં પણ આમ જ થયેલું. જાનમાં માત્ર દસ જણ જ ગયેલા. મથુરના પિતા પીતામ્બર બાપા અતિ લોભી પ્રકૃતિના. કોઈને કીધું જ નહીં. માત્ર ઘરના જ માણસો ગયેલા. વેવાઈ વ્રજલાલનું ખોરડું ગામમાં ખાનદાન ગણાતું. તેમને થયું બીજા કદાચ સ્પેશ્યલ બસમાં આવવાના હશે. વ્રજલાલે પીતામ્બર બાપાને પૂછ્યું, ‘બીજા જાનૈયાઓ ક્યાં છે?’ પીતામ્બર બાપા કહે, ‘જે ગણો ઈ આ દસ છે. ગામમાં રોગચાળાની જેમ લગનગાળો ફાટી નીકળ્યો છે. તે આટલા તો માંડ જડ્યા. આ વરરાજાને પરાણે સમજાવીને લાવ્યા છીએ. નહીંતર એ પણ એના ભાઈબંધનાં લગ્નમાં જાવાનો હતો.’
વેવાઈ ડાહ્યા માણસ.ખાનગીમાં સૌને જણાવ્યું કે, ‘વાત બહાર જાય નહીં. પણ ત્યાં અમંગળ પ્રસંગ બની ગયો છે. એટલે બાકીના જાનૈયા નથી આવ્યા. લગ્નનું મૂરત સાચવી લેવા આટલા જ આવ્યા છે.’ તે દિવસે અમને રાતે વેવાઈએ પરાણે જમાડ્યા હતા. એ જ રીતે આજે એરહોસ્ટેસ બહેન આગ્રહ કરી રહી હતી.
કરસનકાકા મારા હમસફર હતા. અસલ ચરોતરના ખેડૂત. સાવ દેશી માણસ માત્ર ધોતિયું અને ઝભ્ભો પહેરેલાં. સામાનમાં માત્ર બગલથેલો, મને ઊંડેઊંડે થોડો અહં ખરો કે હું એકલો લંડન જઈ રહ્યો છું. એમાં કરસનકાકાએ મને પૂછ્યું, ‘તમે ભણેલા છો?’ તેમના પ્રશ્ર્નથી મારી અહંની પ્રતિમા માથે એક આઘાત થયો. મેં કહ્યું ‘હા, ગ્રેજ્યુએટ છું.’ કરસનકાકા કહે, ‘લ્યો વાંચો ટિકિટ’.
મેં વાંચ્યું અને ઠરી ગયો. કરસનકાકા લોસ એન્જલસ જઈ રહ્યા હતા. જમવાની ડિશો આવી. અમે સારી રીતે જમ્યા. જમીને નિરાંતે વાર્તાએ વળગ્યા. કરસનકાકાને વાતો કરવાનો ભારે શોખ, પરંતુ વચ્ચેવચ્ચે બંને બાજુની બારીઓમાં જઈને બહાર જોવા પ્રયત્ન કરતા. મેં આનું કારણ પૂછ્યુું ત્યારે ફ્લાઈટ શરૂ થયા બાદ એક કલાક પછી તેમણે પૂછ્યું, ‘આ હેંડે છે કે ઊભું છે?’ ખરેખર વિમાન એવું સ્થિર અને એકધારી ગતિએ ઊડતું હતું કે બેસનારને ખબર જ ન પડે. કરસનકાકાને મેં જણાવ્યું કે ‘આ વિમાન એક કલાકથી ઊડે છે. અને એ પણ કલાકના એક હજાર કિલોમીટરની ઝડપે ઊડે છે.’ કરસનકાકા મૂંઝાઈ ગયા. તેમને ગતિ વધુ લાગી. તેમણે કહ્યું, ‘તે જરા કો’ને ધીમું હલાવે. આપણે ક્યાં ઉતાવળ છે.’ હજી એમને શંકા હતી કે વિમાન ઊભું છે. એટલે તેમણે પૂછ્યું. ‘તમે કહો છો તેમ હેંડ્યું હોય તો આમ ઊંચુંનીચું કેમ નથી થાતું?’ મે ંકહ્યું, ‘ઊંચુનીચું કરીને શું કરવું છે? એમ થાય તો નહીં સારું. આ હંડે છે એ જ બરાબર છે.’
વિઝા માટે આખો દિવસ રઝળપાટમાં રોકાયો હોવાથી, લાંબા પ્રવાસની છેલ્લી તૈયારીઓમાં આખો દિવસ અને રાત્રિના પણ કામ કરીકરીને હું થાકી ગયો હતો. વિમાનમાં જગ્યા તો પુષ્કળ હતી. ફળિયામાં ખાટલો ઢાળીને મે’માન સૂઈ જાય એમ અમે ચાર સીટના વચલા હાથા ઊંચા કરી એક સીટ બનાવી. હું અને કરસનકાકા અમારી જગ્યાએ સૂઈ ગયા. ઠંડી લાગતી હતી. અમારી મુશ્કેલી સમજીને ભલી એરહોસ્ટેસ બહેન મને અને કરસનકાકાને એક એક બ્લેન્કેટ ઓઢાડી ગઈ. કરસનકાકા મને કહે, ‘સવારના આ પાછું તો નહીં લઈ લેને?’ મેં કહ્યું, ‘સવારની વાત સવારે અત્યારે સૂઈ જાવ.’ આખા દિવસના થાકને લીધે મને ઘસઘસાટ ઊંઘ આવી ગઈ. સવારે મારો પગ કોઈ પકડીને હલાવતું હોય તેમ લાગ્યું એટલે હું ઊઠી ગયો. જોયું તો એક બાળક મારો પગ પકડીને હલાવતું હતું. ઘણું તંદુરસ્ત અને નટખટ હતું. હું તેની સામું જોઈ હસ્યો. તરત જ એક સરદારજીએ આવી મને કહ્યું, ‘માફ, કરના, મુન્ના બડા શરારતી હૈ.’ મેં કહ્યું, ‘કોઈ બાત નહીં. બડા પ્યારા બચ્ચા હૈ.’ સરદારજી તેમના બાળકને લઈ ગયા પછી મેં કરસનકાકાનું બ્લેન્કેટ ખેંચ્યું. એ તરત ઊઠી ગયા. અને આંખો ચોળી ચારે તરફ જોવા લાગ્યા. મેં માન્યું કે હજી સપનું જોતા હોય એમ લાગે છે. મેં પૂછ્યું, ‘સપનું જોતા હતા?’ કરસનકાકા કહે, ‘હા, સપનું આવ્યું, તું?’ મને રસ પડ્યો. મેં પૂછ્યું, ‘શું જોયું સપનામાં?’ કરસનકાકા કહે, ‘ખીલેથી ભૂરી ભેંસ છૂટી ગઈ અને મારું ઓઢવાનું ગોદડું મંડી ચાવવા, એવું સપનું આવ્યું’તું. ચાદર ખેંચાણી ત્યાં આંખ ઊઘડી ગઈ.’ ત્યાં તો ‘આપણે લંડન આવી પહોંચ્યા છીએ. થોડી જ વારમાં આપણું વિમાન હિથરો એરપોર્ટ પર ઊતરશે, પટ્ટા બાંધી લેશો, જગ્યા પરથી ઊઠશો નહીં. બહારનું તાપમાન...’ વગેરે સૂચનાઓ જાહેર થવા લાગી.
હું અને કરસનકાકા પણ તૈયાર થઈ ગયા. કરસનકાકાએ વસવસો રજૂ કર્યો, ‘ગુલાબ ચકરી ના આલી.’ એરહોસ્ટેસે એ સાંભળી લીધું અને જઈને પિપરમીન્ટ લઈ આવી. નાનાં બાળકો પાચીકાનું ગજવું ભરે તેમ કરસનકાકાએ ઝભ્ભાનું ખિસ્સું ભરી લીધું. એરહોસ્ટેસને આ જોઈ હસવું આવ્યું.
મેં અંગ્રેજીમાં એરહોસ્ટેસને પૂછ્યું, ‘તમને કેમ ખબર પડી કે કાકાને પિપરમીન્ટ જોઈએ છે?’ એ બહેને કહ્યું, ‘હું ગુજરાતી જાણું છું.’
હું, હાસ્યકાર કિરીટ વ્યાસ અને તબલા આર્ટિસ્ટ ડાહ્યાભાઈ વાગડિયા વિમાનમાં દુબઈ જઈ રહ્યા હતા. અમે અમારી સીટ પર ગોઠવાયા. પટ્ટા બાંધવાની સૂચના મળી. મેં ડાહ્યાભાઈને સૂચના સમજાવી. ડાહ્યાભાઈએ ગંભીર થઈને કહ્યું, ‘પણ મેં તો લેંઘો પહેર્યો છે.’ મેં કહ્યું, ‘પાટલૂનનો પટ્ટો નહીં, આ સીટના પટ્ટા બાંધવાનું કહે છે.’
મારે પણ પહેલી વાર ગોટાળો થયો હતો. પટ્ટા બાંધવાની સૂચના મળતાં મેં પટ્ટા ગોતવા પ્રયાસ કર્યો તો એક છેડો મારા ડાબા હાથ તરફનો હાથમાં આવ્યો. અને બીજો છેડો મારી પાસેની સીટ પર બેેઠેલા વૃદ્ધનો જમણી બાજુનો છેડો હાથમાં આવ્યો. મેં પટ્ટો બાંધવા આંચકો માર્યો એટલે એ મારા ઉપર પડ્યા. એ મારા પર ગુસ્સે થયા. મેં સોરી સોરી કહી એમને શાંત પાડ્યા. મને મારી મૂર્ખાઈ જોઈ દુ:ખ થયું. ત્યા એક મેડમ ઉપરનું ખાનું ખોલવા મથતાં હતાં, પણ તેમનાથી એ ખૂલ્યું નહીં. તેમણે મારા તરફ જોયું. મેં એમની આંખોમાં અસહાયતાના ભાવો વાંચ્યા. સ્ત્રી-સન્માનની મારી ઉમદા ભાવના જાગી ઊઠી. મને થયું હમસફર હમદર્દ હોવા જોઈએ. હું ઝડપથી ઊભો થયો. પણ ઉત્સાહના અતિરેકમાં એ ભૂલી ગયો કે પટ્ટો બાંધ્યો છે. જેવો ઊભો થયો તેવો જ પાછો પડ્યો. જેણે જોયું એ હસ્યા. એ મેડમ પણ હસ્યાં. અને મેં કોઈને પણ કાંઈ સહાય ન કરવાનું નક્કી કર્યું. ૮૦૦૦ કિ.મી.નું અંતર ૯ કલાક ૧૨ મિનિટમાં પૂરું થયું, અમે લંડન આવી પહોંચ્યા. જરૂરી સૂચનાઓનું પ્રસારણ થવા માંડ્યું. એરક્રૂઝની ચહલ-પહલ વધી ગઈ.
વિમાન ઝડપથી ઊંચાઈ ગુમાવતું જતું હતું. હવે લંડન શહેર પણ જોઈ શકાતું હતું. અમારું વિમાન હિથરો એરપોર્ટ પર ઊતર્યું. હું અને કરસનકાકા જુદા પડ્યા. મેેં એરપોર્ટ પરથી ડૉ દિલીપભાઈ ગઢવીને ફોન કર્યો. તેમણે કહ્યું, ‘વેઈટિંગ પોઈન્ટ પર રાહ જુઓ. જબ્બરભાઈ તમને તેડવા રવાના થાય છે.’ જબ્બરભાઈ આવ્યા અને મળ્યા.
અને અમે હિથરોથી ઈલફર્ડ જવા રવાના થયા. હું ૧૯૮૦માં લંડન આવેલો. આજે ૧૯૮૮માં ફરી આઠ વર્ષે અહીં આવવાની તક મળી. પરિચિત સ્થાનો પાસેથી પસાર થતાં અમે ઈલફર્ડ આવ્યા. ડોક્ટરસાહેબના બંગલે પહોંચ્યા. ગેસ્ટરૂમમાં સામાન મૂક્યો. ઘેર કોઈ નહોતું. મને મૂકી જબ્બરભાઈ રવાના થયા. મેં પથારીમાં લંબાવ્યું અને પડ્યા પડ્યા પ્રવાસની નોંેધ પૂરી કરી.
http://www.bombaysamachar.com/frmStoryShow.aspx?sNo=114932
No comments:
Post a Comment